Памятаю, калі я была маленькай, заўсёды з нецярпеннем чакала свята 9 мая. У гэты дзень мама накрывала вялікі стол, за якім збіраліся мае ўсесваякі. Мы спявалі, плакалі, смяяліся.  Тады я дрэнна разумела,чаму мы яго адзначаем. Япадышла да сваёй прабабулі і спытала: "Па чым ты плачаш?" 

І яна мне адказала: «Таму што, дарагая мая, у гэты дзень скончылася страшная вайна, у якой мы атрымалі перамогу. Калі жадаеш, я табе пра ўсё раскажу» Безумоўна,я слухала расчыніўшы рот……

Перад самой вайной я працавала ў акружным госпіталі ў горадзе Бабруйску. Дваццаць другого чэрвеня, ў чатыры гадзіны раніцы 1941 года пачалася вайна. Нічога не прадвяшчала бяды. Гэта была спакойная раніца, доброае надвор’е, пелі птушкі. І вось аб’явілі па радыё: “Пачалася вайна” Мае сэрца пачала моцна калаціцца, але сама я не могла зразумець, што гэта праісходзіць на самой справе.

Дваццаць трэцяга чэрвення служачых шпіталя выклікалі ў ваенкамат і выдалі ваенную форму: пілоткі, спадніцы, боты, гімнасцёркі. У той жа дзень Бабруйскі мы сталі прымаць першых параненых. Кожны раз, калі я бычыла гэты жах, слёзы ліліся з маіх вачэй. А дваццаць чацвёртага чэрвення шпіталь сталі эвакуіраваць. Мы не ведалі, куды нас везлі. Але, як толькі мы пераехалі праз Бярэзіну, падарвалі мост.  Фашысты былі ўжо ў Бабруйску. Завязаўся бой у раёне праз раку Бярэзіну. Шпіталь быў разгорнут у Гомеле. Тады мы толькі змагаліся за жыццё і не ведалі, што будзе далей. Не мінула і сутак, як быў дадзены загад:”Зварочвацца і эвакуірвацца” Зноў нас певезлі няведама куды. У след нам стралялі гітлераўцы. Потым наш шпіталь на чале доктара Скалабанава (у ты гады  працаваў у Бабруйску гінеколагам), пяць медсясцёр і 500 аранеых пакінулі ў лесе, дзе мы прабылі тыдзень. На перавязачны матэрыял рвалі прасціны бялізну. Нас кармілі кансервалі, бульбай.

А потым я папала ў палон: 120 чалавек зачынілі ў трохпавярховым будынку школы мястэчка Трубчэўск. Нас не выпускалі нікуды. Фашысты з сабакамі прапускалі толькі мясцовых жыхароў з ежай для паранеых. Я пазнаёмілася з дзювюма жанчынамі. Яны кожны дзень мяне наведвалі і аднойчы сказалі: “Заўтр ноччу вас паляць, але мы табе дапаможам” Я не ведала у ты час што рабіць, усе пыталіся як-небудзь жартаваць. Нікаму не хацелася думаць бяду. Павінна я была або не ўсім расказаць пра заўтрашні пажар?! Зараз мяне грызе сумленнеб што я не расказала нікому…  Назаўтра  жанчыны разам з ежай прынеслі мне адзёжу. Так я і яшчэ 3 мядсестры, пераапрануўшыся ў спадніцы, коўты, хусткі, ўзяўшы ў рукі кашулі, якабы мы месныя жахары, мінулі праз КПП. У тую жа ноч тых, хто знаходзіўся ў школе, спалілі, а тых, хто выскокваў праз вокны, растрэльвалі. Дагэтых пор памятаецца мне гэтая стральба, крыкі, шум....

Цэлы месяц я ішла додому. Аднойчы я была сведкай растрэлу людзей. У лесе была выкапана яма. Да гэтай ямы па чарзе падводзілі людзей: мужчых, жанчын, дзяцей і растржльвалі. А я ўсё гэта бачыла, схаваўшыся ў кустах і сашчаміўшы зубы і кулакі, толькі слёзы ліліся з маіх вачэй.

Жадасна ўспамінаць пра ўсё. Але гэта быў толькі пачатак вайны. І тады яшчэ ніхто не ведаў, што наперадзе былі яшчэ чатыры страшных года….

Я вельмі жадаю, Алёнка, каб ты ніколі не забывала гэтую гісторыю, каб ты заўсёды адзначала гэтае свята і памятала пра гэдую радасць са слязамі на вачах…

І вось зараз я вельмі дакладна памятаю гэтую гісторыю. І таксама зараз калоціцца сэрца, как тады, калі я яе слухала.

Калі будзе патрэбна, я пайду на вайну. І не толькі за сваё будучае і будучае сваіх дзяцей, а, у першую чаргу, за мінулае, за сваю бабулю. Калі б не такія адважныя маладыя людзі, мы б цяпер і не жылі і не ведалі такога свята, як Дзень Перамогі!

Мы ўнукі герояў і ў нас цячэ гераічная кроў, якую не страшна праліць за тое, каб на нашы землі не лезлі праклятыя ворагі, каб яны  не бурылі тое, што будавалі нашы продкі сваёй працай!